O przedstawieniach konia w dziejach sztuki – zapraszamy do lektury kolejnego odcinka autorstwa artystki rzeźbiarki i ikonopisarki EWY JAWORSKIEJ. (Poprzednie odcinki: https://hejnakon.pl/?cat=336). Temat na dziś:
KONIE W MALARSTWIE I RZEŹBIE RENESANSU
W renesansowym malarstwie zaczyna być stosowana tzw. perspektywa powietrzna. To zjawisko polegające na tym, że barwy przedmiotów, im znajdują się dalej od widza, tym mniej są intensywne, a ich kontury bardziej rozmyte. Zastosowanie tego zabiegu na płaszczyźnie pozwoliło uzyskać wrażenie głębi i przestrzeni. Modelunek światłocieniowy, tak charakterystyczny dla techniki rysunku, jest wykorzystywany także w malarstwie. Artyści nie posługują się już płaską plamą barwną, lecz tworzą całą gamę odcieni koloru, który ulega zmianom pod wpływem światła padającego na bryłę.
Przyjrzyjmy się malarskim wizerunkom koni w epoce odrodzenia.
Na fresku Piero della Francesca (ok. 1415-1492) i olejnym obrazie Paolo Uccello, właśc. Paolo di Dono (1397-1475) obaj artyści podejmują temat konia w walce. Oba jeszcze dość schematyczne, ale na obu dziełach artyści starają się prezentować te zwierzęta w sposób dynamiczny, w ich naturalnym ruchu, tworząc iluzję głębi i przestrzeni.
Fragment przepięknego fresku autorstwa Andrei Mantegny (ok. 1431-1506) w Pallazo Ducale w Mantui. Wśród wielu przedstawień z życia rodziny Gonzagów, ukazuje m.in. naszego bohatera – konia. Zwierzę jest tu uwiecznione w trudnym ujęciu – dużym skrócie perspektywicznym, z bardzo realistycznym oddaniem siwej maści. Świadczy to o zmyśle obserwacyjnym artysty i jego swobodzie przedstawiania tego bodaj najtrudniejszego modela, jakim jest koń.
Wyjątkowy obraz z 1548 roku pędzla Tycjana, właśc. Tiziano Vecelli lub Vecellio (ok. 1488-1490-1576) przedstawiający króla Hiszpanii Karola V (1500-1558) to portret konny utrzymany w ciemnej gamie zieleni i fioletów. Kompozycja opiera się na kanonie rzymskiego pomnika konnego i czerpie ze średniowiecznych wzorców idealnego rycerza. Koń ukazany jest w pełnym ekspresji ruchu i realistycznie.
Ciekawostką jest fresk Paola Uccella. To taka zabawa z widzem. Malowidło przedstawia… rzeźbę. Jest namalowane tak realistycznie, że odnosimy wrażenie, iż stoimy właśnie przed pomnikiem konnym, a nie obrazem. Wrażenie to, oprócz gamy barwnej doskonale imitującej kamień, potęguje ujęcie perspektywiczne, jakbyśmy spoglądali na pomnik od dołu.
A jak wyglądają rzeźbione konie renesansu?
Są one wierzchowcami władców. Stoją dumnie w postaci pomników, odzwierciedlają antyczne wzorce. Typowym przykładem, w którym odbija się echo starożytnych inspiracji, jest pomnik konny z roku 1453 autorstwa Donatella właśc. Donato di Niccolò di Betto Bardi (ur. ok. 1386-1466), przedstawiający znanego dowódcę i mecenasa sztuki Gattamelaty właśc. Erasmo da Narni, (ur. ok. 1370 -1443 r.). Widać w nim silne nawiązanie do rzymskiego portretu konnego cesarza Marka Aureliusza (121-180) czy Koni świętego Marka (zm. ok. 68 r.) na fasadzie kaplicy pod jego wezwaniem w Wenecji. Pomnik autorstwa Donatella wzmocnił te wzorce przedstawienia dla przyszłych konnych pomników.
Z tych sztywnych kanonów przedstawień wyłamuje się oczywiście mistrz epoki Leonardo da Vinci właśc. Leonardo di ser Piero da Vinci (1452-1519). Jego maleńki brązowy model, projekt pomnika, to jedyna praca rzeźbiarska artysty, jaka dotrwała do dziś. Nagi wojownik w hełmie i z tarczą na wspinającym się potężnym koniu bojowym to dowód poszukiwań niekonwencjonalnej formy dla tego typu przedstawień.
EWA JAWORSKA
Źródła ilustracji:
https://www.wikiart.org/en/pisanello
https://www.wikiart.org/en/piero-della-francesca
https://www.wikiart.org/en/paolo-uccello
https://en.wikipedia.org/wiki/Andrea_Mantegna
https://en.wikipedia.org/wiki/Titian
https://www.wikiart.org/en/donatello
https://www.wikiart.org/en/leonardo-da-vinci