Fot. FAPA-PRESS

Dziś prezentujemy szósty fragment tomu wydanego w roku 1939 „Konie oficerskie w armji”. Jego autorem jest Stefan hr. Sumiński, były inspektor stad państwowych i major Kawalerii[i]. (Pisownia oryginalna).

Wracając do konia zdatnego do skakania zatem konkursowego, to naturalnie i ta właściwość nie jest przywiązaną do rasy. Jest to specjalny talent, który się objawia u koni bardzo szlachetnych – ale także u koni niewiadomego pochodzenia, czasami nawet ordynarnych na oko. Folbluty, zatem najszlachetniejsze konie, nawet takie, które wygrywały klasyczne biegi na płaskim torze, nie zawsze bywają dobremi skoczkami. Ile to razy próby takich folblutów przez przeszkody okazują zupełną ich niezdatność do takiego sportu. Natomiast inne są zręczne i odważne i od razu zdradzają swoje utalentowanie do nowego zawodu, tak że rutynowany trener już po pierwszych skokach dochodzi do przekonania, że będą dobremi steeplerami. Ale i tu już trzeba specjalizować. Utalentowane do skoków folbluty rozdzielić można na dwie kategorie. Jedne biegają tylko dobrze przez płoty, umiejąc szybko z nadzwyczajną razancją przesadzić płot (hurdlę), zyskając w tym skoku ogromnie na terenie. Drugie nadają się więcej na grube ciężkie przeszkody, przez które trzeba skakać dokładnie niejako z namysłem , przyczem skok sam przez się i nieznaczne zwolnienie tempa przed nim jest, ze tak powiem, z chwilą do odetchnięcia dla steeplera w wyścigowym cwale (pace). Zdarzają się naturalnie także bardzo utalentowane konie, które i przez płoty a następnie w długich ciężkich stemplach triumfują.

 [i] Stefan Antoni Grzegorz Sumiński herbu Leszczyc (1860-1930). Był hipologiem, oficerem huzarów, dyrektorem stada ogierów w Lubiążu, następnie Stadniny w Sierakowie Wielkopolskim. Autor książek: „Klacz stadna, jej exterieur, pochodzenie dziedziczne oraz inne problemy hodowlane” i „Konie oficerskie w armii”.