Józef Wilkoń: Dwójka koni, 2015 r.
Techniki plastyczne od A do Z
Zapraszamy do śledzenia nowego cyklu odcinków o koniach w sztuce. Tym razem zajrzymy do pracowni, poznamy warsztaty twórców i różnorodne, nie tylko malarskie techniki tworzenia końskich wizerunków. Dziś mówimy:
„G” jak GWASZ
Gwasz należy do technik malarstwa farbami wodnymi. Nazwa wywodzi się z francuskiego gouache, włoskiego guazzo, łacińskiego aquatio, a oznacza czerpanie wody. Farby te, tak popularne dziś wśród ilustratorów i projektantów, wynalezione zostały już w średniowieczu. Używali ich iluminatorzy manuskryptów a później autorzy miniatur.
Malując gwaszem można uzyskać jednolite, płaskie i gładkie plamy koloru. Choć to farby wodne, są zarazem kryjące, dzięki czemu uzyskujemy kolor, na który nie oddziałuje ten spod spodu. Gwaszom – odpowiednio je rozcieńczając – można, wykorzystując barwę tła, nadać też cechy zbliżone do malarstwa akwarelowego.
Gwasze sprawdzają się przy wykonywaniu szkiców do obrazów olejnych i akrylowych oraz wspomnianych wcześniej ilustracji. Coraz częściej maluje się nimi wielkoformatowe obrazy, w niczym nie ustępujące tym, wykonywanym w technice olejnej. Artyści tworzący obrazy w technice gwaszu bardzo często wykorzystują w swych barwnych kompozycjach ten dodatkowy kolor – kolor podobrazia.
Przyjrzyjmy się gwaszom artystów, którzy w swoich dziełach utrwalili interesujący nas motyw konia. Oto przykłady malarstwa nurtu dziewiętnastowiecznego realizmu: z lewej obraz przypominający olejny, z prawej – laserunkowy i delikatny jak akwarela, wykorzystujący światło bieli kartonu.
Od lewej: Valerine Serom (1865-1911), Zima; 1898 r. i August von Pettenkofen (1882-1989), Odpoczywające konie.
Obraz Pieta Mondriana (1872-1944) o pełnych, kryjących kolorach z zaznaczonymi wyrazistą kreską konturami, przypominający pastel.
Piet Mondrian, Praca w polu; 1898 r.
Współczesne dwudziestowieczne malarstwo w technice gwaszu. Konie Davida Gommon (1913-1987) przywołujące na myśl dziecięcą ilustrację są przykładem świadomego użycia koloru tła, który staje się dominującym dla tej kompozycji.
Gommon David, Konie; 1933 r.
Konie. Charakterystyczne tabuny Józefa Wilkonia przedstawiają stylizowane, dynamiczne sylwetki koni.
Gwasz nie wymaga od artysty pośpiechu, pozwala na dokonywanie niezliczonej liczby korekt bez szkody dla końcowego efektu malarskiego.
EWA JAWORSKA
UWAGA: w związku z brakiem wszystkich reprodukcji na stronach wikipedii i pokrewnych, gdzie udzielona jest zgoda na pobieranie materiałów, czyli tzw. fair use, zasoby strony https://sztuka.agraart.pl/ , https://www.qagoma.qld.gov.au/ , https://www.mutualart.com/ zamieszczone zostały z powołaniem się na zasadę dozwolonego użytku: (dotyczy ona utworów już publicznie udostępnionych, z których korzysta się w celu niekomercyjnym, a taki właśnie, dydaktyczny charakter mają artykuły hnk o sztuce).
NOTE: due to the lack of all reproductions on Wikipedia and related sites, where consent is granted to download materials, i.e. fair use, the resources of the website https://sztuka.agraart.pl/ , https://www.qagoma.qld.gov.au/ , https://www.mutualart.com/ are posted with reference to the principle of fair use: (it applies to works already made available to the public, which are used for non-commercial purposes, and this is the didactic nature of hnk articles about art).
Źródła reprodukcji:
https://sztuka.agraart.pl/licytacja/361/23994
https://collection.qagoma.qld.gov.au/objects/8119
https://www.mutualart.com/Artwork/Konie/FBD7941006180F74
https://www.sda.pl/aukcja/obiekty/jozef-wilkon-konie,25906,pl
Print
Email
