Prezentujemy jedenasty fragment tomu wydanego w roku 1939 „Konie oficerskie w armji”. Jego autorem jest Stefan hr. Sumiński, były inspektor stad państwowych i major Kawalerii. (Pisownia oryginalna).

(…) chude konie wyjątkowo jednak mogą być odporne i zdrowe. Bywają n. p. takie, które (podobnie jak wielu ludzi) mimo ogromnego apetytu pozostają zawsze chude a mimo to wszystko wytrzymują. Inne znów konie bardzo suche, szlachetne o kanciastych formach i wystających biodrach wyglądają chude a w rzeczywistości niemi nie są. Posiadałem kilka hunterów tego pokroju, które wykazywały żelazne zdrowie, mimo chudego na oko wyglądu i miały zawsze doskonały apetyt nawet po długich, męczących galopach  lub ciężkich wyprawach. Trzeba więc umieć rozróżniać między chudemi zdrowemi a chudemi choremi końmi. Połysk włosa może tu być cenną wskazówką, bo koń chorowity nigdy a przynajmniej rzadko go posiada. Co do wyglądu włosa trzeba naturalnie uwzględnić porę roku bo na  zimę niektóre konie dostają kożuch niedźwiedzi. Koń będący na pastwisku (zwłaszcza dzień i noc) także wymaga zupełnie innej oceny jak taki, który stał w stajni.