Wesołek; fot. EDYTA TWARÓG

Prezentujemy szósty fragment tomu wydanego w roku 1939 „Konie oficerskie w armji”. Jego autorem jest Stefan hr. Sumiński, były inspektor stad państwowych i major Kawalerii[1]. (Pisownia oryginalna).

(…) rozróżniamy konie odważne i tchórzliwe; zręczne i niezręczne. Koń tchórzliwy i niezręczny będzie naturalnie wymagał daleko więcej pracy i cierpliwości.  Może się z czasem poprawić, chociaż nigdy do perfekcji nie dojdzie. Natomiast koń zręczny i odważny w dobrem ręku musi być tak idealnie wyszkolony, że w ogóle nie powinien wiedzieć o egzystującej możebności odmówienia skoku, którego od niego żądamy. W ślepem zaufaniu do swojego jeźdźca  musi stanowczo i z werwą iść na każdą przeszkodę, nawet gdyby już był po kilka razy przedtem na niej się wywrócił.

Do tego należy przedewszystkiem zawsze tylko skakać na świeżym i wesołym koniu, zatem jeśli jeździmy w maneżu nigdy na końcu tylko na początku lub środku czasu jazdy. Po drugie nigdy nie należy za często skakać lub zanudzać konia ciągłem braniem tych samych niskich przeszkód, bo zacznie je poniewierać i tępieje w nim zmysł oceny skoku, wyrabiający się właśnie zmianą i rozmaitością przeszkód. I to zawsze tylko z wypoczętym koniem.

Talent do skoku jest darem Bożym; ale przez umiejętny trening w ogóle i racjonalny sposób brania coraz to grubszych przeszkód ogromnie możemy podnieść zdolność konia. (…)

[1]

Stefan Antoni Grzegorz Sumiński herbu Leszczyc (1860-1930). Był hipologiem, oficerem huzarów, dyrektorem stada ogierów w Lubiążu, następnie Stadniny w Sierakowie Wielkopolskim. Autor książek: „Klacz stadna, jej exterieur[1], pochodzenie dziedziczne oraz inne problemy hodowlane” i „Konie oficerskie w armii”.