BEATA GAN; foto FAPA-PRESS

BEATA GAN: pasjonatka fotografii; laureatka konkursów fotograficznych HEJ NA KOŃ, zdobywczyni nagrody za Zdjęcie Roku 2017. Jeździ konno, hoduje hucuły, mieszka na Mazurach, jest absolwentką technikum hotelarskiego.  

Znajomych i przyjaciół Beaty Gan przestrzegamy: amazonka uwielbia konne wypady w teren w towarzystwie swoich gości. Super atrakcja, zwłaszcza dla tych, którzy nie mają własnych koni. Ona nie dość, że ma, to jeszcze zna je na wylot. I dobrze wie, że jej ukochany ogier boi się wody. Za to klacze, na które sadza swoich znajomych, uwielbiają kąpiele w jeziorze. Wchodzą do niego bez jakiejkolwiek zachęty i ledwie wejdą, a już się kładą. Wydają się wówczas najszczęśliwsze na świecie, czego o zmoczonych po szyję gościach, rzec nie można. Tylko autorka eskapady zwija się ze śmiechu, zadowolona, że dowcip udał jej się po raz kolejny.

Foto: BEATA GAN

– Oj taki żarcik, potem ludziska mają co wspominać – komentuje. – W końcu nikogo z komórką i dokumentami nie utopiłam (śmiech). I chyba tak bardzo się nie obrażają, bo wracają.

            Wracają do „Huculskiej Ostoi”. Taką nazwę nosi stadnina, którą Beata Gan prowadzi wraz z ojcem opodal Giżycka. Dziś w stadzie jest dziesięć koni, kiedyś było piętnaście. A pomysł na hodowlę zrodził się zupełnym przypadkiem.

Foto: BEATA GAN

– W gospodarstwie, które rodzice prowadzili, zwierząt nigdy nie brakowało. Konie też były. Pamiętam nasze zimnokrwiste kobyły do pracy w polu i wielkopolaki, na których jeździłam na oklep od najmłodszych lat. I pewnie nic w tej materii, by się nie zmieniło, gdyby nie kolega ojca, który przed laty wybierał się w góry po hucuła i poprosił tatę, ażeby ten mu towarzyszył. Pojechali i jak tata zobaczył pierwszy raz w życiu konie tej rasy, to w jednej chwili się w nich zakochał. Wkrótce mieliśmy w naszej stajni ogiera, niedługo później, klacz – jedną, drugą… I tak powstała nasza hodowla.

Hucuły cały rok żyją pod gołym niebem. Co prawda mają wiaty, pod którymi mogą się schronić przed wiatrem i ulewą, ale niemal nigdy z nich nie korzystają. Pastwisko graniczy z jeziorem Krzywa Kuta. Ileż razy nurkowały pod ogrodzeniem, by przedostać się na okoliczne łąki i pobliskie pole biwakowe. Taki widok dla turystów, gdy stado wynurza się z jeziora, to gratka nie lada. Dla właścicieli kłopot, bo muszą konie zaganiać z powrotem. Przygód z hucułami mają w Ostoi bez liku, ale ze szczególnym sentymentem wspominają kolejne narodziny źrebaków.

Foto: BEATA GAN

            – Nigdy nie zapomnę, z jakim przejęciem czekaliśmy na pierwszego hucułka. Mama zbudziła mnie świtem i powiedziała: Wstawaj! Pola się źrebi. Zerwałam się z łóżka w ułamku sekundy. Poród bez komplikacji, pełnia szczęścia. Moja radość była tym większa, że z powodu narodzin, nie musiałam iść do szkoły. A uczyłam się wtedy w technikum i tego dnia miałam mieć sprawdzian. Od razu pomyślałam, jak to dobrze hodować konie.

Porody zawsze są wydarzeniem. Beata stara się być przy wszystkich i na ogół jej się to udaje. Na ogół, bo jedna z klaczy, Borżawa, rodzi zawsze wtedy, gdy… na kuchni dogotowują się amazonce ziemniaki.

–  I jak mam zdążyć? Spóźniam się kilka, kilkanaście minut.

Źrebaki w Huculskiej Ostoi przychodzą na świat na ogół latem, zdarzyło się, że jeden urodził się w środku ostrej zimy, na dużym mrozie.

– Baliśmy się, że takie warunki dla małego mogą okazać się zbyt trudne. Jakie było jednak nasze zdziwienie, gdy wkrótce po wyźrebieniu, matka z ogierkiem szalały po padoku. Natura rządzi się swoimi prawami.   

Do tej pory w Ostoi przyszło na świat dwadzieścia jeden źrebaków. Wszystkie, o czym zapewnia hodowczyni, trafiły w bardzo dobre ręce.

Foto: archiwum BG

– Odwiedzam je, wiem, że krzywda im się nie dzieje. Wręcz przeciwnie. Przy okazji je fotografuję.

Kiedy ponad dekadę temu rodzice Beaty kupili sobie cyfrowy aparat, dziewczyna od razu go zarekwirowała.

– Najpierw fotografowałam kwiatki, przydomowy ogródek, z czasem zapragnęłam czegoś więcej: tworzenia obrazów według własnych koncepcji. Pomyślałam, że może mam trochę talentu po tacie, który maluje. I tak zaczęłam robić zdjęcia koniom. Robię to do tej pory, co sprawia mi wiele frajdy. Myślę też o wystawie indywidualnej, ale jeszcze chwila na zebranie całego materiału.

Foto: BEATA GAN

Trzymamy więc kciuki za pierwszą własną ekspozycję. Czekamy też na kolejne zdjęcia konkursowe Beaty Gan, gratulując przy okazji jeszcze raz nagrody za Zdjęcie Roku 2017. (j.popr)